Ana Elenor Ruzvelt (Anna Eleanor Roosevelt) bila je najduže pozicionirana prva dama u istoriji Sjedinjenih Američkih Država. Rođena je 11. oktobra 1884. u bogatoj njujorškoj porodici. Iako je rano ostala bez roditelja, odrastala je u izobilju, školovana od strane privatnih učitelja. Sa samo petnaest godina poslata je u Englesku, na akademiju “Alensvud” u Londonu.
“Lepi, mladi ljudi su dela prirode. Lepi stari ljudi su umetnička dela.”
Po povratku u Ameriku, 1902. godine, Elenor upoznaje dvadesetogodišnjeg Frenklina Ruzvelta (Franklin Delano Roosevelt), svog daljeg rođaka. Naredne godine, na prijemu u Beloj kući koji je organizovao njen stric i tadašnji predsednik SAD-a Teodor Ruzvelt (Theodore Roosevelt), par se počeo zbližavati, da bi se četiri godine kasnije venčao, 17. marta 1905. na dan Svetog Patrika. Deceniju i po kasnije njihov brak bio je pred raspadom kada je Elenor saznala da njen suprug ima ljubavnicu.
“Žena je kao kesica čaja; ne možeš znati koliko je jaka dok je ne staviš u vruću vodu.”
Iako joj je bilo veoma teško da previdi muževljevu prevaru, Elenor nije tražila razvod braka, kako zbog dece tako i zbog Frenklinove političke karijere koja je bila u usponu. Ubrzo postaje uticajan član Demokratske partije, uključuje se u razna udruženja koja su se borila za jednakost među ljudima, i pomaže suprugu da prevaziđe bolest dečije paralize i vrati se aktivnom političkom životu. Godine 1933. Elenor Ruzvelt postaje prva dama SAD-a nakon pobede njenog supruga na predsedničkim izborima.
“Ljudi se razvijaju kroz iskustvo ukoliko kroz život idu pošteno i hrabro. Tako grade karakter.”
Kao nijedna prva dama pre nje, Elenor aktivno učestvuje u pružanju pomoći američkom narodu pogođenom Velikom depresijom. Tokom Drugog svetskog rata uzimala je učešće u kampanjama za prikupljanje novca za američku vojsku, kao i u obilascima vojnih baza gde je bodrila vojnike koji su išli u rat. Takođe je bila protiv odvođenja američkih vojnika japanskog porekla u logore, koji su sprovođeni po naredbi njenog supruga.
Nakon smrti svog supruga 1946. godine Elenor je postala predsednik odbora Ujedinjenih nacija za prava čoveka, sve do usvajanja univerzalne povelje ljudskih prava 1948. Čak i nakon usvajanja ove povelje ostala je da radi u Ujedinjenim nacijama i 1961. godine bila predstavnik SAD-a u Ujedinjenim nacijama.
“Život treba živeti, i čuvati znatiželju. Čovek ne sme, ni pod kakvim izgovorom, odustati od života.”
Nastavak njene karijere prekinuli su problemi sa zdravljem, koji su se s vremenom pogoršavali sve do 7. novembra 1962. kada je preminula u Njujorku.
Izvori fotografija: voiceseducation.org, thatconflict.com, wpclipart.com, gwu.edu
Saška Stojadinović je studentkinja Fakulteta političkih nauka, ponosna Vodolija zavisna od knjiga, pisanja, preterano pričljiva i ćutljiva u isto vreme, rođena u pogrešno vreme. Večito dete.
