“My life turned out to be beyond my greatest dreams.”
U poslednje vreme mnoge zvezdice su posute Bulevarom slavnih. Na neke smo reagovali čuđenjem i zapitali se o kriterijumima koji su prethodili ukazivanju takve časti, ali kada je 2003. nagrađen poznati Velšanin, pločnik Holivuda dobio je svoje sunce.
Rođeni Velšanin 1993. dobija titulu ser
Jedan od najvećih glumaca sadašnjice rođen je u Margamu u novogodišnjoj noći 1937. godine kao Filip Entoni Hopkins (Philip Anthony Hopkins). Njegov otac, Ričard Artur Hopkins (Richard Arthur Hopkins), vodio je pekaru i bio praktičan čovek, a majka, Mjuriel (Muriel Anne), daleka rođaka irskog pesnika Jejtsa (William Butler Yeats), prenela mu je ljubav prema umetnosti. Kako je izjavio u više navrata, u školskoj klupi se nije snalazio najbolje i vreme je radije provodio uz klavir ili slikajući nego družeći se sa vršnjacima.
Za glumu se zainteresovao još u tinejdžerskom dobu, a uspeh zemljaka Ričarda Bartona (Richard Burton) inspirisao ga je da istraje u ostvarenju svojih snova. Usavršavanje je nastavio na Londonskoj kraljevskoj akademiji dramskih umetnosti, a 1965. Lorens Olivije (Laurence Olivier) dao je šansu mladom glumcu i pozvao ga da se pridruži Narodnom pozorištu. Iako je svetsku slavu stekao zahvaljujući bioskopu, njegov talenat je godinama bio vezan za pozorišnu scenu.
Na filmu je debitovao 1967. godine u televizijskom ostvarenju “A Flea in Her Ear”. Nakon toga karijera je nastavila da se razvija, a biografiju su ukrasili mnogi veliki naslovi i retki promašaji, kao i nagrade koje su učvrstile njegov status zvezde. “Tragovi na duši” (The Human Stain), “Na kraju dana” (The Remains of the Day), “Zemlja senki” (Shadowland), “Legenda o jeseni” (Legends of the Fall), “Nikson” (Nixon), “Čovek-slon” (The Elephant Man), “Preboleti Pikasa” (Surviving Picasso), “Upoznajte Džoa Bleka” (Meet Joe Black) samo su neki od projekata u kojima je učestvovao, a u najnovijem poduhvatu iz 2012. godine, “Hičkok” (Hitchcock), dobio je priliku da oživi jednog od svojih omiljenih filmskih reditelja.
Skoro neprepoznatljiv u ulozi Hičkoka
Najzapaženija je do danas ostala uloga Hanibala Lektora (Hannibal Lecter) u filmu “Kad jaganjci utihnu” (The Silence of the Lambs), koja mu je 1991. donela Oskara za najbolju mušku ulogu za rekordnih 17 minuta pojavljivanja na platnu. Verodostojnost kojom je prikazao poremećeni zločinački um izazvala je jezu, ali i divljenje publike. Virtuoz na klaviru konačno je mogao da prevaziđe strah od kritike i bude ponosan i na svoje glumačko umeće.
“Umem dobro da glumim čudovišta. Razumem čudovišta. Razumem ludake.”
I pored sigurnosti i brzine kojom je grabio ka vrhu Holivuda, privatni život obeležile su nesigurnosti i izazovi. Prvi brak sa Petronelom Barker (Petronella Barker) potresla je kriza koju nisu uspeli da prevaziđu. Sve veća usresređenost na karijeru i alkoholizam nisu nestali ni nakon rođenja kćerke Abigejl (Abigail). Godine 1973. otpočeo je zajednički život sa drugom izabranicom. Veza sa Dženifer Linton (Jennifer Lynton) trajala je skoro tri decenije i nakon nekoliko godina zajedničkog života uspeo je da pobedi alkohol: “Decenijama sam živeo samodestruktivnim životom. Tek kada sam iza sebe ostavio svoje demone, uspeo sam da u potpunosti uživam u glumi.” Od 2003. u braku je sa glumicom i producentkinjom kolumbijskog porekla, Stelom (Stella Arroyave), sa kojom je, kako kaže, našao mir. Svoje slobodno vreme često provodi sa prijateljima, ali i dalje uživa u samoći.
Od aprila 2000. godine dobija američko državljanstvo, ali zadržava titulu ser
Izvori fotografija: mirror.co.uk, tumblr.com, midnightmission.org, irishtimes.com, actors-pictures.com
Prethodne tekstove iz serijala “Ljudi koji su pomerali granice” možete pronaći ovde.
Vesna Marić ima pregršt razloga da veruje da je u prošlom životu bila mačka: kotrljavo R, dečiju radoznalost, sindrom “noćno ludilo”, sposobnost da se uvek dočeka na noge, obaveznu dnevnu dremku, pa čak i kandže. Zato se uvek nasmeje kada je neko nazove kučkom. I, kao što je rekla Colette: “Ne postoje obične mačke”.
