Ono što na kraju proizađe kao delo njenih ruku i njenog osluškivanja i komunikacije sa materijalom koji koristi, izgleda kao da je želelo da ga Suzan baš tako oblikuje, kao da je priroda, zauzvrat, sarađivala sa umetnicom i došapnula joj ideje. Suzanini radovi ističu lepotu prirodnog oblika i objekta, a ta lepota je bila polazna tačka njene umetničke intervencije. Ono što se zatim dešava, deluje kao hemija između umetnice i materijala, delo obostrane strastvene ljubavi prema čudesnoj lepoti prirode, koja ima poverenja u Suzanin smisao i osećaj za operaciju isticanja te lepote. Poput švalje, koja pravi divnu haljinu i na nju prišiva čipke i bisere, otvara proreze, ušiva nabore i ulaže svo svoje umeće i stpljenje, Suzana prišiva listove, ponegde ih prekraja, ponegde heklanjem spaja delove u oblike koji i dalje ostaju prepoznatljiv deo prirode, koji ne samo da zadržavaju svoj suptilni duh, nego se u njemu potpuno i do kraja pronalaze i izražavaju.
