U većini najava za ovogodišnji naučnofantastični filmski hit “Planeta majmuna: Početak” (“Rise of the Planet of Apes”), kao glavna zvezda filma navodi se popularni mladi glumac Džejms Franko (James Franco) u ulozi naučnika koji eksperimentiše na majmunima kako bi otkrio lek za Alchajmerovu bolest od koje pati njegov otac, koga igra Džon Litgou (John Lithgow). Kada se film pogleda, međutim, postaje jasno ko je zaista centralni lik i pravi glavni junak: inteligentni šimpanza Cezar, koji postaje vođa pobune protiv ljudske represije.
Endi Serkiz u ''Planeti majmuma''
Zahvaljujući CGI (computer-generated images – kompjuterski stvoreni prikazi) tehnologiji, Cezara i ostale istaknute likove majmuna u filmu igraju glumci i kaskaderi koji ne moraju na sebi da nose maske i gomilu šminke. Vizuelne efekte je obezbedila firma Weta Digital, koja je radila i na 3D spektaklu Džejmsa Kamerona (James Cameron), “Avatar”. Tehnologija omogućava da majmuni izgledaju potpuno uverljivo, dok glumci obezbeđuju emocije koje kompjuter sam nikada ne bi mogao da dočara. Sem što su na sebi imali specijalna odela sa infracrvenim senzorima za kretanje, nastavcima za ruke (pošto su ruke majmuna mnogo duže od ljudskih) i laganom kamerom koja im je snimala lice, oni su u svemu ostalom glumili na uobičajeni način, snimajući scene zajedno sa kolegama koji glume ljude, a ne u specijalnim studijima, kao što je to bio slučaj u “Avataru”, zbog razlike u visini Na’vija i ljudi.
Zoe Saldana na snimanju ''Avatara''
Originalni film “Planeta majmuna” (“The Planet of the Apes”) snimljen je 1968. godine sa Čarltonom Hestonom (Charlton Heston) u ulozi astronauta koji sleće na planetu kojom vladaju inteligentni majmuni sa umećem govora, dok su ljudi robovi. U čuvenoj poslednjoj sceni, on shvata da je zapravo sleteo na Zemlju nekoliko vekova u budućnosti. Posle velikog uspeha ovog filma, snimljena su četiri filmska nastavka, igrana TV serija koja se svojevremeno prikazivala i kod nas, i animirana serija. Tim Barton (Burton) je 2001. snimio rimejk prvog filma koji je veoma loše prošao kod kritike, da bi se konačno ove godine pojavio film “Planeta majmuna: Početak” kao ponovni početak franšize. Film prikazuje kako su majmuni postali inteligentni i pobunili se protiv ljudi, na način drugačiji nego što je to objašnjeno u filmovima snimljenim sedamdesetih. Jedna od stvari koje su zadržane i u ovoj verziji je lik Cezara, legendarnog vođe majmunske revolucije, koja počinje kao klasična pobuna potlačenih i obespravljenih. U filmovima “Conquest of the Planet of Apes” (1972) i “Battle for the Planet of Apes” (1973), igrao ga je Rodi Mekdauel (Roddy McDowall), koji je prethodno glumio druge važne likove majmuna u prvom filmu i u televizijskoj seriji.
U “Planeti majmuna: Početak”, Cezara igra Britanac Endi Serkis (Andy Serkis), najpoznatiji upravo po ulogama u kojima je na ovaj način podario život kompjuterski generisanim likovima, pre svega kao Golum u trilogiji “Gospodar prstenova” (“The Lord of the Rings”), a zatim i King Kong u rimejku Tima Bartona snimljenom 2005. Serkis je izuzetno talentovan karakterni glumac koji je igrao niz raznovrsnih sporednih uloga, a pohvale i nominacije za prestižne nagrade dobio je za glavnu ulogu u biografskom filmu o poznatom novotalasnom muzičaru Ianu Djuriju (Dury) “Sex & Drugs & Rock’n’Roll”, kao i za upečatljivu epizodu u ulozi ozloglašenog serijskog ubice Iana Brejdija (Brady) u TV drami po stvarnim događajima “Longford”. Pošto nije fizički posebno atraktivan ni impozantan, ne spada u glumce kojima se u Holivudu dodeljuju glavne uloge u blokbasterima. Ali zato uz pomoć digitalne tehnologije može da igra glavnog junaka poput šimpanze Cezara.
Golum je jedan od likova CGI generacije
Serkis iznosi ceo film bez dijaloga, snažno dočaravajući Cezarove emocije izrazima lica i mimikom. Njegovo lice, mada donekle sakriveno specijalnim efektima, izražajnije je od lica njegovih kolega koji u filmu igraju ljude. Mnogi se pitaju da li će mu ova uloga konačno doneti nominaciju za Oskara, koju je po mišljenju mnogih zaslužio još pre nekoliko godina igrajući Goluma. Prošle godine su mnogi mislili da bi Zoe Saldana mogla da bude nominovana za Oskara za ulogu Nejtiri, junakinje “Avatara”. Međutim, u oba slučaja se pokazalo da je Akademija isuviše konzervativna da glumce koji igraju ovakve digitalno doterane likove izjednači sa onima koji igraju konvencionalne uloge.
Nasuprot strahovima nekih da će razvoj digitalne tehnologije učiniti glumce nepotrebnim, potvrdilo se da su živi glumci ipak nezamenjivi. Razlika je samo u tome što sada ne moraju da sede satima dok ih šminkaju i stavljaju im maske. Sem što se na ovaj način omogućava da se na uverljivije dočaraju neobični likovi naučne ili epske fantastike, poput Goluma, Na’vija iz “Avatara” ili robota Sonija koga je u filmu “Ja, robot” (“I, Robot”) iz 2004. godine igrao Alan Tudik (Tudyk), CGI tehnologija omogućava veću slobodu i u izboru glumaca za konvencionalnije uloge. Tako je, recimo, u “Beovulfu” (“Beowulf”, 2007), slobodnoj adaptaciji anglosaksonskog narodnog epa iz ranog srednjeg veka, pedesetogodišnji, oniži i dežmekasti britanski glumac Rej Vinston (Ray Winstone), postao visoki, mišićavi mladi heroj Beovulf. Umesto da za ulogu traže nekog bodibildera ili lepuškastog mladog glumca koji bi morao da provede mnogo vremena u teretani kako bi se pripremio za ulogu, producenti i režiser su mogli da iskoriste Vinstonovu muževnu harizmu kako bi dočarali junaka, koji u digitalnoj verziji donekle zadržava glumčeve crte lica.
CGI tehnologija bi tako mogla da potpuno promeni pristup akcionim i avanturističkim filmovima, u kojima bi glavne uloge sada mogli da igraju najtalentovaniji glumci bez obzira na godine i fizičke atribute. A na kraju krajeva, zašto bi se zadržali samo na akcionim filmovima i fantastici? Serkis, koji je prošle godine osnovao školu glume u CGI tehnici, smatra da, pored što je vizuelno mnogo uverljivija od maske i šminke koja sada deluje zastarelo, ova tehnologija pruža neverovatne nove mogućnosti glumcima. “Najlepše je to što više nismo ograničeni svojom visinom, građom, bojom kože ili godištem”, kaže on. “Glumica u godinama bi sada mogla da igra Olivera Tvista, ako ima talenta za ulogu.”
Ivana Cvetanović je zavisnica od instant kafe, Interneta i MP3 plejera. Osećala se kao odrasla osoba kad je bila klinka, a otkako je porasla postala je večita tinejdžerka. Omiljeni mislilac joj je Kurt Vonegat, političar Dželo Biafra, a njena verska uverenja sadržana su u pesmi The The “Love is Stronger than Death”.
