Neki kojima ne biste dali nacrtanu ovcu da čuva, rađaju silnu decu. Neki koji bi, po svim parametrima, trebalo da umnože svoje superiorne gene, uopšte nemaju dece. Ne mogu, ili ih ne žele. Svi ostali, uglavnom variraju u rasponu od nedovođenja roditeljstva u pitanje, do svesnog roditeljstva. Najmanje je onih koji su svesno roditeljstvo odabrali kao deo svog duhovnog puta, koji znaju odakle dolaze njihova deca, zašto su došla kod njih i kakav zadatak imaju kao roditelji (i kao srodne duše). To je onaj deo rađanja i roditeljstva koji je manje poznat i koji spada u tamo neku ezoteriju, ili u praznoverne gluposti (ili koje već termine koristite da odbacite nešto o čemu ništa ne znate).
Ali, šta ako je to o rađanju, reinkarnaciji i dušama istina koju još niste otkrili (i koju imate prilike da osetite, spoznate i proživite)? Ako se to odvija bez obzira na to verujete li ili ne? Ako je, jednostavno, iznad verovanja, i spada u domen ličnog saznanja, buđenja, evolucije?
Dakle, deca su duše koje dolaze na ovaj svet svojim poslom, a mi, njihovi roditelji smo kanali, put kojim stižu na ovaj svet. Možda imamo sa njima dogovor iz nekog prethodnog života, ili su nas izabrala kao genetsku kombinaciju koja im nudi optimalne mogućnosti da pokušaju da obave svoje zadatke. Možemo verovati u to, ili ne, a možemo i da znamo, pa onda nema potrebe da u to verujemo ili ne.
Sa aspekta tog malo poznatog i slabo dostupnog znanja, roditeljstvo je prilika za duhovni razvoj i evoluciju roditelja, kao i dece.
