Planina sreće je, svejedno, planina. Koračam podnožjem beogradske, betonski hladne, one od koje mrzne srce, a ne prsti na nogama. Pokraj mene prolaze ljudi čije poglede katkad hvatam u mimohodu. Nejasno doživljavam te prolaznike, a taj osećaj je varljiv i mučan. Mogu biti živa bića ili obični predmeti. Androidska ivica, opasna. Ulazim u dvadesetšesticu kao logoraši u gasnu komoru, sa jasnim saznanjem koju svest želi instinktivno da odbaci. Nema promene, kao i svugde i u njoj vrišti kolektivna usamljenost individue. Izrazi lica mojih saputnika jasno govore da svi paralelno žive neke druge živote, bajkovito bolje. Nagon za samoodržanjem, kao džuboks, izvlači modernu ploču iz gomile i pušta “New York”, prvu pesmu koju sam čuo od Čen Maršal (Chan Marshall), poznatije kao Ket Pauer (Cat Power), sa albuma “Jukebox” iz 2008, koju je otpevala Lajza Mineli (Lisa Minelli) u filmu “Njujork, Njujork” (New York, New York), davne 1977. godine, a nakon toga je proslavio Frenk Sinatra (Frank Sinatra).
Tu je bio kraj ljubavi prema muzici koju sam poznavao. “New York” Maršalove je gotamski mračan, kakav bi i trebalo da bude, sa gorčinom, alkoholom i psihosopstvom koje nosi u sebi, i sama jednom spomenuvši kako je vozi “flaša tekile, kutija marlbora i rokenrol”. Na albumu su obrade Boba Dilana (Bob Dylan), Bili Holidej (Billie Holiday), Henka Vilijamsa (Hank Williams) i drugih. Još jedan njen album posvećen je obradama, jednostavnog naziva “The Covers Record”, iz 2000. godine, podjednako autentičan, iako album obrada tuđih pesama.
Maršalova je rođena u Atlanti, 1972, a detinjstvo provodi u stalnim selidbama između svojih razvedenih roditelja, od majke do oca. Napušta srednju školu i osniva bend Cat Power, sa kojim nastupa kao predgrupa poznatim gradskim izvođačima. Konačno, 1992. godine seli se u Njujork, gde upoznaje Stiva Šelija (Steve Shelley), bubnjara benda Sonic Youth, s kojim sarađuje na prva dva albuma, “Dear Sir” (1995) i “Myra Lee” (1996).
Ket Pauer nastavlja putovanje muzikom, peva “Woman Left Lonely”, ja, u dvadesetšestici, “Human Left Lonely”. Odvajam pogled od ljudi, posmatram prizor ulice. Izuzev korporacijskih zdanja, ostale zgrade su uglavnom zapuštene. Puna linija. Nema prelaska sa jedne na drugu stranu. Oljuštene, ružne fasade su lepota vremena u kojem živimo. Arhetipska umetnost – lepota nesavršenog. Besplatna vožnja u kavezu, do ulaska kontrolora. U tim trenucima džuboks za karte počinje da peva svoje “tk” povećanom brzinom. Pravilo privlačnosti gradskog saobraćaja. “Mechanical Sex and Violence.”
Ket Pauer objavljuje albume “What Would the Community Think?” (1996) i “Moon Pix” (1998) na kojoj se nalazi pesma “Metal Heart”, koju je kasnije obradila i stavila u album “Jukebox”. Svaki njen album je poseban, bilo iz ranijeg ili kasnijeg perioda stvaranja, sa sopstvenim, autorskim pesmama ili obradama drugih, jer je njen stil improvizacije jedinstven – podsvesni nastavak selidbi i lutanja? No, dugo vremena će proći pre nego što “Cat Power” bude šire prihvaćena i priznata, sa svojim najprodavanijim albumom – “The Greatest” (2006), na kojem, u istoimenoj pesmi, kaže…
“Once I wanted to be the greatest
No wind or waterfall could stall me”
…no, više volim kada mi šapne na uvo… “Would you let me walk down your street, Naked if I want to?”… tada mogu da odigram besmrtni tango projekcije i tucam se sa njom, ona je prava mačka, artistički oslobođena, ali u meni odavno nema virtuelnog VIP fetiša, i poštovanje prema njoj ostaje da lebdi u sferi realnosti, iako mračno i preteće, kao oblaci sa vrha planine.
Iskoračio sam iz dvadesetšestice i ušetao među neke nove ljude i nepoznata lica, sa nepromenjenim osećanjem.
Davor Radulj – “Radi” ga umetnost, pametan humor – “There’s a fine line between fishing and just standing on the shore like an idiot” (Steven Wright) – i razgovori koji stvaraju atmosferu “izmeštenosti”.
