Dok mnogi od vas sanjaju da posete grad ljubavi i svetlosti – Pariz, ili možda užurbani grad oko koga se sve vrti – Njujork, Stiv Mekari (Steve McCurry) je za više od 20 godina svoje fotografske karijere posetio neka ne baš privlačna mesta, kao što su Indija, Kambodža, Avganistan, Burma, Pakistan, Nepal, Filipini, Jemen, Burma, Vijetnam, Nigerija, Honduras i mnoge druge.
Prodavac cveća, Dal jezero, Kašmir, 1996
Stivova ljubav prema fotografiji se razvila kada je fotografisao za studentske novine “The Daily Collegian” u Pensilvaniji. Karijeru fotoreportera započinje izveštavanjem o Sovjetsko-avganistanskom ratu, davne 1979. godine. Odeven u narodnu nošnju sa prišivenim rolnama filma, Stiv je fotografisao burno stanje u Avganistanu pre nego što je ruski napad počeo. Njegove slike iz ovog rata su objavljene u američkom časopisu “Time”, a za svoj rad je osvojio i prestižnu “Robert Capa” zlatnu medalju.
Osim ovog rata, Stiv je fotografisao i Zalivski rat, Iračko-iranski rat, pa i raspadanje Jugoslavije.
Mnogo puta je bio izložen opasnosti, pa je tako bio uhapšen u Pakistanu, skoro se udavio u jezeru u Sloveniji nakon avionske nesreće, mnogo puta je napadnut prilikom religijskih protesta u raznim zemljama, i čak dva puta su ga mediji proglasili mrtvim, ali ništa od toga ga nije sprečilo da nastavi sa fotografisanjem ljudskih sudbina širom sveta.
Kamile, Zalivski rat, Kuvajt, 1991
Već preko 20 godina, Stiv radi kao fotoreporter za časopis Nacionalna geografija (National Geographic), a naslovnu stranu iz 1985. godine na kojoj se našla njegova slika “Avganistanska devojka“ je teško ko zaboravio. Prema Nacionalnoj geografiji, to je najprepoznatljivija slika svih vremena. Ne kaže se za džabe da su oči ogledalo duše. Oči ove devojke su oslikavale tugu, strah i nesreću kroz koju je Avganistan prolazio u vreme rata. Dugo se nije znalo ko je ova devojka, sve dok je 2002. godine Stiv i tim Nacionalne geografije nisu locirali u planinama Avganistana. Njeno ime je Šarbat Gula (Sharbat Gula). Stiv ju je odmah prepoznao po očima, jedino su one ostale iste, dok joj je lice bilo izmenjeno borama. Stiv je Šarbat ponovo uslikao u istoj pozi kao i pre skoro dve decenije, a slika se našla na naslovnoj strani u aprilu 2002. godine.
Šarbat Gula 1984. godine i 2002. godine
Stiv za svoje slike kaže: “Većina mojih slika je zasnovana na ljudima. Tražim neoprezan trenutak, suštinsku dušu koja se ističe, iskustvo ugravirano na licu čoveka, trudim se da prenesem kako je biti ta osoba, osoba uhvaćena na širokom platnu koje možete zvati ljudsko stanje.”
Nakon mnogo krvoprolića i okrutnosti koje je Stiv video, on kaže da je naučio da su ljudi svuda na svetu isti, ako pridješ nekome u selu u Jemenu sa osmehom, odgovoriće ti na isti način kao što bi to uradio i čovek u Njujorku. Ono što mu i dalje čini posao fotoreportera zanimljivim jeste to što voli da istražuje svet, kao i nepredvidivost života jednog svetskog putnika kakav je on.
Jovana Radojčić često ume da se zanese u sanjarenju i isključi iz stvarnog sveta. Mašta da proputuje ceo svet, voli modu, knjige,film i fotografiju. “Style is knowing who you are, what you want to say and not giving a damn.” – YSL
