Sa „uzorkom“ u svom srcu, krećemo u potragu za onima koji tom uzorku odgovaraju i pronalazimo ih u osobama sa kojima nam nije moguće da ostvarimo stabilan i zdrav odnos i sa kojima upadamo u šablon toksičnih veza. Naša podsvest nas dovodi do takvih spojeva, jer u njima odigravamo važne odnose iz detinjstva, odnose koje su roditelji imali između sebe ili kako su se odnosili prema nama (ili i jedno i drugo). Tako toksični odnosi postaju ogledalo u kome se odigravaju poznate scene u kojima ipak ne uspevamo da imamo drugačiju ulogu – da u njima prepravimo i promenimo važne odnose iz svog detinjstva i da odigramo ulogu koju želimo za sebe. Naša podsvest nam je izabrala adekvatnog partnera, sa kojim možemo da oživimo bolna scenarija iz detinjstva, da bismo uvideli da to radimo baš zbog toga – da osvestimo nesvesne sadržaje, jer tek tada možemo nešto da promenimo.
Promene koje treba da napravimo, uvek se odnose na nas same, tiču se našeg psihičkog i emotivnog života i u tom smislu, partneri sa kojima nismo srećni, sa kojima doživljavamo bolna emotivna iskustva, nisu promašaj, nego (još jedan) pokušaj da dopremo do sebe samih. Konflikti u vezi nam ukazuju na naše unutrašnje konflikte i ako se ne fokusiramo na sebe, ne napravimo uvide i ne osvestimo uzroke zbog kojih smo se (opet) našli u bolnoj vezi, koja uzrokuje iste emotivne povrede kao i neka prethodna veza, odnosno, kao najvažniji odnosi u našem detinjstvu, ne možemo da menjamo takvu vezu, da utičemo na partnera, niti išta postižemo prekidajući odnos. U sledećem, opet će biti isto, a mi ćemo se osećati bezizlano i bespomoćno – bežeći iz jednog toksičnog odnosa ulećemo u sledeći. Neminovno je da se u nekom trenutku zapitamo šta sa nama nije u redu i zašto uvek nalazimo partnere koji nas povređuju na isti ili sličan način. A to je zato što ti partneri samo statiraju u projekciji našeg unutrašnjeg filma, koju puštamo ponovo i ponovo, u nastojanju da shvatimo zašto to radimo i kako sebi da pomognemo.
