Postoje tvrdnje da su neki strahovi urođeni, kao što je strah od padanja i strah od smrti, ali razvojni psiholozi tvrde da strah nastaje negde oko devetog meseca života, iz razloga adaptacije. U tom uzrastu većina dece već puzi, istražujući okolinu, a neka su blizu toga da pruže prvi samostalni korak i prohodaju. Deca rizikuju i strah služi da razviju opreznost – ona osećaju strah odraslih oko sebe i slušaju ton upozorenja na opasnost i prema tome se orijentišu – to su počeci učenja vođenja računa o sebi. Strah ima svoje mesto u odrastanju i izgradnji ličnosti, ali koliko služi kao “alarm” toliko nas i sputava i ograničava. Zapravo, strah je najveći faktor osećanja zarobljenosti, neodlučnosti i neuspeha.
U nastojanju da izađemo na kraj sa strahovima, treba da imamo u vidu da postoje racionalni i iracionalni strahovi. Racionalni strahovi su zasnovani na realnoj opasnosti koja nam preti (strah od čopora pasa koji laje na nas), a iracionalni nisu utemeljeni u realnosti (strah od pauka, recimo) – snažni iracionalni strahovi nazivaju se fobijama.
