Njegov novi film “Pain and Glory” stiže u bioskope, prikazujući na najbolji način Almodovarovu sklonost savremenoj umetnosti i estetici, vidljivoj u svim njegovim filmovima. Kroz kostim, scenografiju, osvetljenje i kadar, koliko i kroz izbor glumaca. Transvestiti, lepota ružnog, erotika i glamur, u kovitlacu emocija, apsurdnih događaja i uvrnutog humora drame i katarze – sve to u njegovim filmovima deluje kao savršeno skladna kompozicija, koja ostavlja snažan utisak.
Ali, mnogo više od toga, lični pečat Almodovarovog ukusa i ljubavi prema umetnosti, vidljiv je u njegovom novom, autobiografskom filmu. Tu je najpre dom glavnog junaka koga glumi, naravno, Antonio Banderas i koji je replika Almodovarovog doma – sa njegovom impresivnom umetničkom kolekcijom.
I u ostalim Almodovarovim filmovima pojavljuju se slike i skulpture savremenih umetnika, pažljivo uklopljene u kadar, tako da postaju spoljašnji izraz unutrašnjeg, psihološkog i emotivnog, stanja likova.
U filmu “Koža u kojoj živim” glavna junakinja Vera u samoći čita knjige i gleda dokumentarne filmove o francusko-američkoj umetnici Louise Bourgeois, koja je nedavno postala najcenjenija skulpotrka na svetu (njena dela su najskuplja), a jedna od njenih skulptura prodata je na aukciji po rekordnoj ceni. Lik umetnice, podvlači slojevitost junakinje, u svetlu buržoaske dekadencije i bizarnog zapleta filma. Glavni muški lik (Banderas), plastični hirurg Ledgard vidi Veru kao Ticijanovu Veneru (koja visi u hodniku), dok je ona ipak mnogo sličnija iskrivljenoj figuri iz vizije Louise Bourgeois.
