Dobra vest je da zagrljaj dobija lekovita svojstva bilo da grlimo partnera ili prijatelja, ili da u naručju držimo dete, ili svog kućnog ljubimca – pa, ako nemate sa kim da se grlite, ako nemate “ni kučeta, ni mačeta” kako vrlo plastično narodna izreka opisuje stanje usamljenosti, nemojte venuti bez dodira i topline – nabavite krznatog ljubimca, koji voli da vam se sklupča u krilu i da spava na vašem pokrivaču. Obezbediće vam održavajuće, a možda i samorazvojne količine oksitocina.
Da se preslišamo, hormon ljubavi je neurotransmiter koji deluje na limbički sistem, gde se nalazi centar za emocije i podstiče osećanje zadovoljstva, smanjujući teskobu i stres. Organizam luči oksitocin prilikom seksualnog odnosa, tokom porođaja, prilikom dojenja, što doprinosi povezanosti majke i bebe, kao i povezanosti među partnerima.
Takođe, zagrljaj stimuliše rad timusa, žlezde smeštene ispod grudne kosti i iznad srca, u kojoj se proizvode timociti, koji se dele i sazrevaju u limfocite. Timus je najveći oko desete godine života, ali u odnosu na ukupnu masu tela, najveći je kod bebe koja je još u stomaku. Nakon puberteta timus se smanjuje i gubi funkciju, a pošto ima važnu ulogu u imunom sistemu, dok naučnici razvijaju načine za njegovu aktivaciju putem matičnih ćelija, mi možemo u međuvremenu da se grlimo – jer tako oživljavamo timus.
