Angažovana si kao mecosopran u Narodnom pozorištu u Beogradu. Koliko ti znači da radiš i budeš deo jedne tako velike institucije kao što je Narodno pozorište?
Velika je čast, ali i odgovornost biti deo jedne takve kulturne ustanove. Imam veliku podršku kolega što mi dodatno omogućava da uživam u svakoj predstavi.
Trenutno igraš jednu od uloga u “Evgeniju Onjeginu”. Da li su upravo književni klasici nešto što te najviše ispunjava u poslovom smislu?
Opere čija su libreta zasnovana na književnim delima daju pevaču mogućnost da sagleda ulogu iz više uglova. Upravo to daje slobodu i meni da svaki lik iznesem na jedan poseban način i dam mu sopstveni pečat.
Ne možemo da zaobiđemo to da ste jedna od retkih koja je oduševila Ljubu Kazarnovskaju, koja je držala muzičku radionicu u Narodnom pozorištu 2015. godine. Koliko ti je to tada značilo i kakav ti je “vetar u leđa” dala u tom trenutku svojim komentarima?
Sećam se da sam bila vrlo uzbuđena, a rad sa njom koji se nastavio i u budućnosti mi je veoma pomogao u muzičkom napredovanju, pre svega u tehničkom smislu. Radila sam sa velikim profesionalcima u svetu opere i svaki od njih je ostavio poseban trag koji se vidi u mom umetničkom radu.
Ono na čemu trenutno radiš jeste glavna mecosopranska uloga u operi “Don Karlo” Đuzepe Verdija u Hrvatskom narodnom kazalištu, gde ćeš imati ulogu princeze Eboli. Na koji način se pripremaš za ovu ulogu i koliko ti je važno to što si baš ti u glavnoj ulozi?
Ovo je jedna od najvećih mecosopranskih uloga i predstavlja za pevača veliki izazov u tehničkom i dramskom smislu. To podrazumava pripreme koje traju mesecima unazad, ozbiljan studiozni rad na svim poljima. Uloga Eboli mi je veoma važna, jer podrazumeva veliki korak ka velikim i zahtevnim ulogama kojima težim.
